Kupując nowe auto mamy możliwość wybrania wyposażenia, koloru, wielkości(świadomie nie piszę o rodzaju, bo wiadomo, że benzyna V8) silnika.
W przypadku prezentowanej Impali, pierwszy właściciel skompletował ją tak aby ewentualne problemy eksploatacyjne sprowadzić do minimum.
Dla mnie brak klimy i elektryki szyb to tylko zaleta – mniej kłopotów. Czy zrezygnował z tych udogodnień na rzecz podstawowego silnika V8 zamiast rzędowej szóstki?
Tego się już nie dowiemy.

Auto było zakupione w Castle Rock Chevrolet w Colorado i po przejechaniu 2064 mil został odstawiony do garażu, w którym dotrwał do 2005 roku w klimatyzowanym garażu, stojąc na kobyłkach.

Sprzedał go wnuk pierwszego właściciela. Drugi właściciel również traktował Impalę z muzealną wręcz dbałością.
Do Polski Chevy trafił dzięki firmie Hellcatcars z Radomia, która z pełną parą wchodzi na polski rynek oferując części i starannie wybrane auta.
Mocno zastanawiałem się nad zakupem tego auta, ale ostatecznie wybrałem pickupa – F250 ’72, też od Hellcatcars.
Impalę oglądałem bardzo dokładnie i zajrzałem chyba wszędzie gdzie się da. Każdy, nawet najdrobniejszy element tego auta jest w stanie idelanym.
Cała biżuteria na zewnątrz pięknie błyszczy, a lakier nie posiada najmniejszej skazy na całej powierzchni. Wszystkie uszczelki jak nowe.

Wnętrze, dzięki dealerowi z Colorado, zabezpieczono specjalnymi pokrowcami jeszcze przed wyjazdem z salonu. Deska rozdzielcza, kierownica, wajhy i przyciski tylko potwierdzają znikomy przebieg.

Czy takie auto można nazwać nowym? Chyba nie do końca, ale można sobie bez problemu wyobrazić jakie wrażenie robił na właścicielu odjeżdżającym nim z salonu.
Dzięki uprzejmości Roberta i Wojtka z Hellcatcars mogłem przejechać się tym autem na prawym fotelu, a nawet poprowadzić osobiście.
Impala przerosła wszystkie moje oczekiwania.
Do tej pory amerykańskie auta kojarzyły mi się z niezbyt dobrym spasowaniem wnętrza i ciągle słyszalną muzyką pisków, trzasków i zgrzytów. Ta Impala to inny świat! Dziurawych dróg i studzienek zdaje się w ogóle nie zauważać i nie ma mowy o denerwujących odgłosach. Znikomy przebieg i sposób przechowywania na pewno pomogły jej utrzymać salonowe właściwości.
Na koniec opowiem Wam o swoim dylemacie. Zastanawiam się, co zrobiłbym z takim autem po zakupie. Używać na codzień w sezonie – szkoda. Obniżać, poszerzać – szkoda.
Uważam, że o swoje auta bardzo dbam. Czasem pewnie przesadnie. Duże szanse więc, że taka Impala skończyłaby u mnie na Kobyłkach na kolejne lata. Ewentualnie okazjonalne krótkie przejażdżki po Zakopanem w słoneczną pogodę.
Oczywiście, parkowanie tylko w cieniu, żeby nic nie wyblakło, huehuehue :)
Zadajecie sobie pewnie pytanie, po co kupować taką Impalę, skoro w tej cenie jest tyle ciekawszych aut? Niby tak, ale bez wnikania w szczegóły, przed zakupem auta powinniśmy sobie zadać jedno zajebiście ważne pytanie – stan czy model?
Mocno upraszczając – dojechana coupeta, czy salonowy sedan?
Ja od dłuższego czasu kupuję auta bardziej przez ich stan, niż hierarchię modeli.
Bardzo prawdopodobne, że niedługo Impala zniknie z rynku i pojedzie do Zakopca.

Dawno nie kupowałem auta bez historii potwierdzonej na fakturach i książce serwisowej. Impala ich nie posiada – bo niby skąd? Jedyny zachowany ślad po czynnościach serwisowych odnajdziecie na wnęce drzwi kierowcy – naklejka(ręcznie wypisana!) z serwisu w 67r.

Poniżej film z zimnego odpalenia silnika, przejazdu po parkingu i walkaround: